***

Drewniany stolik, dwa krzesła i ja

to jest to miejsce gdzie przychodzę marzyć.

Miejsce gdzie czas płynie wolniej,

a życie wydaje się słodsze, 

bo smak ma gorzkiej czekolady.

Gwar rozmów i szelest gazet

dają klimat wytyczający bieg zdarzeń

i chodź byś krzyczał jego nie złamiesz,

bo utoniesz jak srebrna łyżka

w ciemnej gorącej czekoladzie.

Przychodzę tu z samego rana 

siadam przy stoliku na końcu sali

i zostanę przy nim gdyby świat się walił

z piórem, zeszytem i zapachem

gorącej czekolady.

Portier.

Piotruś Pan...

I kiedy odpłynę do swej arkadii

nie budź mnie kochana, bo świat

ten jest piękny i wolny.

Chodź nikt tu nie wchodził na

krwawe barykady w ogniu broni

i błysku noży ukrytych.

Bo w mojej arkadii człowiek jest

duszą, a dusza człowiekiem.

Lekko i przejrzyście żyjąc

Nie musi walczyć kryć się za fałszem

Bo bez względu czym formowana

Zrozumianą zostanie.

I kiedy odpłynę do swej arkadii

nie budź mnie kochana, bo świat

mnie obudzi. Deszczem uderzającym

w ciemną noc.

Portier.